اگر بر حسب اتفاق، در مکان‌هایی از کره زمین زندگی می‌کنید که دارای زمستان‌هایی سرد و طولانی، یا حتی سرد و کوتاه است، با بیرون آمدن خورشید و روییدن گل‌های بهاری، روز به روز زندگی‌تان شادتر و پرنشاط‌تر می‌شود. انسان‌ها در هر جامعه‌ای که باشند، همیشه از بهار استقبال می‌کنند. در بهار، تابش خورشید عالی است! گرایی مطبوع که نه آن‌قدر شدید است که موجب آزار شما شود، و نه آن‌قدر ضعیف که موجب شود دندان‌هایتان از شدت سرما به هم بخورند.

اگر خورشید ما چمدانش را بسته و یک هفته برای تعطیلات به خارج از کهکشان یا منظومه برود، اغلب ما خواب آلود، ضعیف، بیمار و یا حتی افسرده می‌شویم. غیبت خورشید می‌تواند تاثیرات بسیار فاجعه باری بر محیط این سیاره زیبا و ساکنان ضعیف آن بگذارد. خواهید دید که انسان، قوی‎‌ترین موجود روی سیاره آبی، چگونه در برابر هجوم سرما و تاریکی به پناهگاه‌های زیرزمینی خود خزیده و پس از چند سال نسلش برای همیشه منقرض می‌شود. اولین چیزی که متوجه می‌شوید، این است که سیاره زیبایمان بسیار سرد و کاملا تاریک می‌شود. زمین همواره در حال چرخش به دور خود بوده و این چرخش توسط روزهای تقویم مشخص شده‌ است. وقتی نیم‌کره‌ای از زمین که شما روی آن قرار دارید به سمت خورشید است، در سرزمین شما، می‌توان خورشید را در آسمان دید و این یعنی روز است، و وقتی نیم‌کره‌ دیگر زمین رو به خورشید است، آن‌جا روز بوده و در نیم‌کره شما خورشید دیده نمی‌شود و شب است. اگر خورشید غیبش بزند، قسمتی از زمین که در حال سپری کردن یک روز آفتابی است، تنها ظرف مدت 8 دقیقه و 51 ثانیه به شب تبدیل می‌شود. این زمانی است که پرتو‌های خورشید برای رسیدن به سیاره ما در راه هستند.

طلسم سرما ظرف چند دقیقه زمین را در بر نمی‌گیرد، بلکه در طول هفته، دمای سطح سیاره را به 0 درجه فارنهایت یا 17.8- درجه سلسیوس خواهد رساند. این دما خیلی سرد است، اما نه برای منقرض کردن نسل بشر و تمامی گونه‌های جانوری و گیاهی روی زمین. بسیاری از حیوانات و گیاهان، و همین‌طور اغلب انسان‌ها از این هفته شوم و طالع نحس جان سالم به در خواهند برد. نبود خورشید به مدتی طولانی‌تر یعنی تعطیلی فتوسنتز، اعتصاب گیاهان و برچیده شدن بساط حیات جانوران. خورشید باید حدود 1 سال به تعطیلات زمستانی خودش ادامه دهد، تا دمای سیاره ما به 100- درجه فارنهایت یا 73.3- درجه سلسیوس برسد. در این دما، نه‌ تنها حیوانات، بلکه حتی انسان‌ها هم قادر به زندگی نخواهند بود، چرا که برای ادامه حیات حیوانات و انسان‌ها بر روی سیاره آبی، که حالا به خاطر تاریکی و یخ‌زدگی سیاه و سفید شده‌ است، نیاز به یک منبع ثابت گرما هست.

پس از ناپدید شدن خورشید فروزان ما، مشکلات گیاهان، حیوانات و انسان‌های ساکن زمین تنها منحصر به سرما و تاریکی نیست. بلکه مشکل بزرگ دیگری هم به وجود خواهد آمد. بد نیست بدانید که خورشید دارای حجمی حدود 1 میلیون برابر حجم کره زمین و جرمی حدود 333 هزار برابر زمین است. این غول آتشین، 99.8درصد تمام جرم منظومه شمسی را به تنهایی در خود دارد. پس قاعدتا باید نیروی گرانشی بسیار بزرگی بر سیارات منظومه وارد کند. همین طور نیز هست. تنها عاملی که 8 سیاره منظومه و سیاره کوتوله پلوتو را در مدار نگه داشته‌ است، نیروی جاذبه عظیم خورشید است. پس از رفتن خورشید، این نیروی جاذبه نیز قطع می‌گردد و دیگر هیچ‌ چیز جلودار غول‌های گرد منظومه شمسی نیست که با وجود جرم‌های بسیار بالایشان، با سرعتی سرسام‌آور در حال حرکت به سمت بیرون از منظومه شمسی هستند. در این شرایط، کره زمین ما با سرعت از مدار خود خارج شده و در فضا سرگردان می‌شود.

درست مثل زغالی که به نخ بسته‌اید و به شدت مشغول چرخاندن آن هستید تا سرخ شود، ناگهان نخ پاره شده و زغال با سرعت در فضا رها شده و سرانجام با برخورد به سطحی سفت متلاشی می‌گردد. حرکت زمین نیز همین گونه خواهد بود. در واقع زمین به خط راست در فضای بیکران شروع به حرکت می‌کند. کافی است تنها سیاره‌ای سرگردان و یا شهاب سنگی بخت برگشته بر سر راه زمین زیبای ما قرار بگیرد. آن وقت است که بدون شک کار هر سه تمام است: شهاب‌ سنگ، زمین و ساکنان یخ زده و لرزان آن!